Algunas veces pienso en volver al zapato, o lo que es lo mismo, a la memoria que guarda, como cosa polvorienta y sedimentosa, el cuerpo silencioso del zapato. Otras voy viendo una sombra, o un baile de sombras -algo grotesco, es verdad-, o un Apolo flotante y pulido; o la imagen de un tipo que mira pero que, en realidad, no lo hace, o la de otro que es acéfalo y camina; o encuentro una pila que transforma y mueve todo lentamente, lentamente, como si soplara un viento ligero de electricidades y se llegase uno de esta a esta parte con la veladasospecha de que cualquier movimiento es inútil o, a lo sumo, parte de una inevitable cegadura. Generalmente me olvido pronto del zapato y de la sombra terminando encerrado en la construcción de un poema, de un peligroso y magnífico poema de cuerpo inflamable.
Bilbao 16 Septiembre 1998
|
|
Batzuetan zapatara itzultzeko asmoa hartzendut, edo, gauza bera dena, zapataren gorputz isilak, gauza hautseztatu eta sedimentuzkoa balitz bezala, gordetzen duen memoriara.Besteetan, itzal bat ikusten dut, edo itzalen dantza -gauza irrigarria, egia da-, edo Apolo leun bat, airean; edo begira dagoen baina egiatan begiratzen ez duen norbaiten irudia, edo bururik gabeko beste batena, eta ibilian dabilena; edo bateria bat aurkitzen dut dena mantso-mantso aldatzen eta mugiarazten duena, argindarrezko haize arin batek jo, eta mugimendu oro alferrekoa, edo, gehienera ere, itsumen saihets ezinezko baten partea delako susmo iluna hartuta iritsiko balitzbezala bat alde honetara. Gehienetan, laster ahanzten zaizkit zapata eta itzala, eta poema baten eraikuntzan harrapatua bukatzen dut, gorputz sukoiaren poema arriskutsu eta bikain batean harrapatua.
Bilbo, 1998ko irailak 16.
|