konkortu 2, konkor, konkortzen

da-du ad. Konortea galdurik edo erabat harriturik gelditu edo utzi.

• konkor 1
• konkordantzia
• konkordatu
• konkordun
• konkortasun
• konkortu 2, konkor, konkortzen
• konkortu 1, konkor(tu), konkortzen
• konkortze
• Konkoure
• konkretu
• konkurrentzia