kantu 1
iz. Kantatzea; kantatzen duenak igortzen dituen hotsak. || Ahozko musikaren era bereziak. || Kanta, abestia. || Txoriek kantatzean egiten dituzten hotsen segida. || Kantuz. adlag. Kantatzen. v Kantu irmea. Doinu finkoa, kantu gregorianotik hartuta. XIV-XVII. mende bitarteko musikagileak konposizio polifoniko baten oinarritzat erabili zuten. XVI. mendean koru musika lan baten doinu lerrorik garaiena izendatzeko erabiltzen zen. v Kantu gregorinoa. ik. gregoriano.