Experiencias en campos de trabajo 2011 (concurso de relatos)
[Experiencias de 2010, 2009, 2008, 2007, 2006 y 2005]
Los relatos que han participado en el concurso de campos de trabajo 2011 son:
Podéis dar opinar o comentar sobre los mismos en el Blog Gazteaukera o en Facebook.
Pozaren pozez bizitako abentura!
Sentitzen ikasi dut, bi astetan gauzekiko ikuspegia aldatu egin dut, ezberdin begiratzen ditut gauzak, ikusi ezin daitezkeen gauzak ere ikusi egiten ditut. Poloniako herri txiki baten izan naiz bi astez, Janowice Wilkie, Wroclaw hiritik oso gertu. Poloniako herri ezkutu honen paraje miragarri asko ezagutu ditut, sentitu ditut. Natura maitatzen ikasi dut. Atzerriko kulturak beste ikuspegi batetik ikusi ditut, hurbil hurbiletik, beste herrialdeetan herritarrak kexkatzen dituzten arazoez ohartu naiz. Euskal Herritik kanpo beste milaka herrialde zoragarri daudela ziur nago orain, helburutzat daukat herrialde guzti horiek ezagutzea. Jendearekin oso harreman onak egin ditut, denak gara oso ezberdinak baina gauza batek batzen gaitu, hor egotearen sentsazioak eta nahiak. Hasierako egun biak ez ziren oso erosoak izan ingeles maila eta lotsa dela eta, baina denborak aurrera egin zuen heinean lotsa alde batera uzten joan ginen eta modu batean edo bestean ezagutzen hasi ginen, hitz egiten, gauza sakonei buruz ere hitz egin genuen. Sua egin genuen eta hor hasi ginen sentimenduak biluzten, kipulak bezala geroz eta gehiago. Oso esperientzia ona izan da, eskolan ikasten ez diren gauzak ikasten dira eta hauek dira hain zuzen bizitzaren gazi goxoak. Izugarria.
Iratxe Escajadillo Alcántara Campo de trabajo: Renovation-restoration, Polonia.
Brújula en mano haremos el camino
¿Alguna vez has sentido que cuestiones que antes te parecían importantes de repente dejan de serlo? A mí sí. Un buen día te despiertas con ganas de vivir una experiencia diferente, y descubres, que en un pequeño pueblito de Cáceres llamado Baños de Montemayor se reúnen cada año 25 jóvenes con una misma inquietud: cambiar el mundo.
La idea te parece genial y aunque eres un poco escéptica te animas, y te apuntas. Como es lógico, el primer día tienes los nervios a flor de piel porque nadie conoce a nadie. Sin embargo, entre juego y juego, los monitores van rompiendo el hielo y las sonrisas nerviosas y tímidas se van transformando en risas. Primer reto: superado.
A medida que van pasando los días se van creando en ti dos sensaciones contrapuestas. Por un lado, una de felicidad y bienestar, porque a pesar de sentir estar continuamente rodeada de gente, la estancia te está permitiendo conocer personas muy interesantes sobre las que encuentras miles de cosas que aprender. Cada una es una visión del mundo, de la sociedad, de estilo de vida. Finalmente, llegas a la conclusión de que tienes aprovechar cada minuto, llevarte algo de cada persona y ofrecer lo que tú puedes.
La otra, es una sensación de frustración e impotencia, pues con cada clase, cada dinámica y cada reflexión se va perfilando en ti la visión del mundo con sus carencias y desigualdades. Junto con ello, va creciendo en ti una necesitad de mirar de frente al mundo y ser partícipe de él ayudando a los que más lo necesitan.
15 días es el periodo que ha durado esta inolvidable experiencia que nos ha sensibilizado, formado y que nos servirá para pasar el testigo a los demás; segundo reto: en proceso.
Janire Muga
Campo de trabajo: Brújula del Sur (Baños de Montemayor, Cáceres)
Inoiz ahaztuko ez ditudan uneak
Barnean emozio pilo sentitzen ditut, auzolan honetan azken eguna da. Afari internazionala duela ordu bat edo amaitutzat eman dugu, hala ere, gure etxea 15 egunez izan den honetan denok itzarturik jarraitzen dugu. Azken ordu batzuk geratzen zaizkigu elkarrekin eta ondo aprobetxatu nahi ditugu.
Mexiko, Korea, Taiwan, Frantzia, Errusia, Italia, Hong Kong eta Euskal Herritik etorritako gazteak gaude hemen. Egun hauetan elkar ezagutzen eta bizitzen ibili gara; Kultura, ohitura, hizkuntza, bizimodu, pentsaera… desberdinak partekatuz eta edozein oztopo ekidituz, gure lana aurrera ateratzeko familia baten moduan ibili gara. Harro nago, izan ere, mundu osoko adiskide berriak dauzkat eta beraiekin esperientzia pilo bizi ditut. Inoiz ahaztuko ez ditudan esperientziak izan dira: lan egitea, hiri eta herrialde desberdinak bisitatzea, elkar laguntzea, lagunak egitea, ikastea… horrekin batera, milaka emozio ere:barreak, malkoak, urduritasuna etab.
Abentura amaitutzat emateko gaur bakoitzak bere herriko plater onena prestatzen saiatu da eta gero, denen artean dastatu ditugu.Gure festan, herriko jendea ere izan dugu. Bungalow-a eraikitzen lagundu diguten bertakoak ere gurekin izan dira.
Momentu batez jendearen aurpegia begiratzera bideratu dut nire arreta. Poza, zoriontasuna, bakea, adiskidetasuna eta elkarlana bezalakoak beraien aurpegian islatuak ikusi ditut. Izugarrizko poza sentitu dut, guztiok, giro on berdinean geunden, elkar egindakoaz gozatzen.
Amaia Landa
Campo de trabajo: Gandhi School – Seoul (Korea)
…“Which is very easy to say”… Y así comenzaba mi primera experiencia islandesa con un vikingo sentado a mi lado en el vuelo London-Reykjavik, discutiendo las reglas fonéticas de la pronunciación del volcán-glaciar Eyjafjallajökull.
Cabe decir que debido a una broma genética, soy pelirroja y mi moreno se traduce en pecas sobre piel ausente de melanina. Vamos, que mi primer contacto vikingo me confundió con una camarada empezando a hablarme en islandés. Una divertida confusión que hizo efervescer mis ganas de descubrir una cultura maravillosa.
Sin mayores percances, llegué a Reykjavik en una soleada noche de verano a las 03.30 a.m. Tras llamar al albergue, dos amables y embriagados voluntarios cogieron mi mochila y me condujeron a mi primera fiesta islandesa en la que conocí a mis futuros compañeros y amigos, a los que echaría en adelante profundamente de menos.
Así pues, mis primeros días se resumieron en: ver ballenas, ir a lagunas termales y beber su típica cerveza “Viking”…y todo ello intercalando “hitch-hiking” hacia lugares tan impresionantes como las interminables cataratas de Gulfoss, el humeante Géiser o el lago de Jokulsarlon.
Sin embargo, nuestro “workcamp” estaba algo más lejos: 15h en coche dirección fiordos del noroeste, donde el deshielo estival provoca cascadas cada sólo 5 metros moldeando las montañas de manera pintoresca durante cientos de años.
Quince increíbles días durmiendo en un colegio abandonado donde el único problema fue la ausencia de cortinas (a veces ventanas) que impedían ausentarnos del sol para dormir. Despertábamos rodeados de interminables montañas en las que habíamos plantado árboles por la mañana, bordeadas de un agua tan azul que no podrías distinguir pitufo alguno.
Y así pasó Julio, uno de los meses de mi vida y en los que… sí, acabé aprendiendo la correcta pronunciación del volcán: “ay-uh-fyat-luh-YOE-kuuti-uhl”
Amaia Ochoa de Amezaga
Campo de trabajo: The villages in the Western Fjords (Iceland)
Auzolandegiko lehen egunean, monitoreen artean buruzagia zenak, hitzaldi bat bota zigun, esanez bi aste horietatik ez genuela, beste auzolandegietan bezalaxe, berreraikitako zubi bat edo konpondutako bide bat eramango oroitzapen gisa. Esan zigun norberak nahi zuena eramango zuela bueltan bere maletan, esperientziak biltzea izango baitzen gure helburua.
Lehen egun hartan, urduri eta agian, beldurrez ere heldu ginen Valentziara. Burmuineko infartoa izan zuten pertsonekin tratatu behar genuen, askoz gehiago ez genekien, eta aurreiritzi pila bat genituen, ezjakintasunak eraginda.
Gurpildun aulkia bereizgarri moduan ikusita heldu ginen bertara, eta ezin genuen imajinatu ere egin zenbaterainoko aldatuko zen gure begirada hori, errealitatea antzemateko era hori. Egunak aurrera joan ahala, elkarrekin ekintzak egin ahala… gurpildun aulkia ahaztu egin zitzaigun, baita komunikatzeko izan genitzakeen arazoak ere. Horrek ez zuen garrantziarik. Hitzik gabeko elkarrizketa bat mantendu genuen guztiok hamabost egun horietan, bihotzetik bihotzera doan elkarrizketa bat. Eta ikasi genuen bakarrik elikatzeko gai ez den pertsona batek ez duela zertan bizitzako beste arloetan desberdina izan. Kezka, ardura eta gustu antzekoak ditugu adin tarte goiztiar horretako denok, oinez ibili ala ez.
Egunerokotasunean edonork baino oztopo gehiago izaten zituzten gazte hauek, zailtasunen aurrean bizitza umorez hartzen erakutsi ziguten, edozertaz barre egiten, baita geure buruaz ere.
Eta auzolandegiko azken egunean, monitoreen artean buruzagia zenak, beste hitzaldi bat bota zigun, metafora berdina gogoratuz: ez zegoen ezer fisikorik auzolandegian egindako lana apreziatzeko, norberak nahi zuena eramango zuen bueltan bere maletan. Eta orduan guztiz ulertu nuen, begiak malkoz busti eta hizketaldi, jolas, irribarre, paseo… oro gomutatzen nuen bitartean. Harreman guztietan, badaude lotura batzuk inoiz askatuko ez direnak, nahiz eta denbora eta distantzia kontra eduki. Hemen egindako lagunekin, hori da sentitzen dudana.
Nire maleta altxorrez beteta itzuli da etxera, eta inoiz baino aberatsagoa naiz.
Maialen Alday Munilla
Campo de trabajo: Arte y discapacidad - Valencia.
Auzolandegia ilusioen lantegia
Aurrerantzean nigan eraginik izango duen beste bizipen askotariko baina era berean errepikaezin baten aurrean nagoela badakit. Erabat ziur nago. Hasierako unean bertan zalantzak ugari, beldur eta kezkak ere nonahi, eta nola ez, urduritasun uneak txitean pitean. Baina sentzazio guzti hauei aise gailentzen zaion sentimendurik ere bada, noski. Aukera hau bizitzera bultzatzen nauen ilusioa bera hain juxtu ere. Egunerokoa ez den inguru baten egunerokoa ez den edozeinekin egunerokoak ez diren eginbeharrak burutzeko erantzukizuna, hain zuzen. Beste era batean esanda, geroan nire oraina izango dena baldintzatuko duen biziaukera txipia, modu txiki batean bada ere. Beste askok eta askok aukeratutako bera.
Irri urduriz, begirada inuzentez, pentsamendu nahastuz, urduritasun tanta bizi batez, zalantza ziurrez, poz ezezagunez hasten da gazte aukera hau, eta irriz, begiradez, pentsamenduz, urduritasunez, zalantzez, pozez bukatu. Oraingo hontan, ordea, sentimenduak biluzik geratu dira, bakoitzak berak nahi bezala jantzi ditzan. Izan ere, elkarrekin emandako uneek, nahi eta nahi ez, denoi aldatu baitizkigute arestian aipaturiko izenen lagun diren izenondoak. Lehenengo kasukoak berria dena ezagutzeko nahiak sortutakoak dira. Bigarrenak, aldiz, ezagututakoa eta bizi izandakoa inoiz ez ahaztu nahiak sortutakoak lirateke. Bien arteko lotura bezala definituko nituzke nik auzoko lantegiak edo auzolandegiak.
Auzolandegietara gustora doanak joan nahi ez duenarekin alderatuz baduela berezitasun bat esaten zidan behin oso hurbilean izan nuen neskatil begilun batek. Hasiera batean zer esan nahi zuen ulertu ezinik geratu nintzen. Hasiera hurak, ordea, ez zuen askorik iraun. Berehala konturatu nintzen zioen hark bazuela egi puntu bat. Banan-banan pasatu zitzaizkidan burutik bi aste lehenago Ibi izeneko Alikante probintziako herrian agurtutako lagun guztiak; frantzes hizkerakoak, italiar janzkerakoak, turkiar dantzazaleak, serbiar begihandiak eta Iberiar Penintsulan bizi osoa hara eta ona eman duten beste asko eta asko… Eta orduan konturatu nintzen, neska begilun hark esan bezala, bazutela bai guztiek berezitasun bat: irri batez erantzuten zieten beti eguneroko bizitzan sortzen zitzaizkien arazoei eta norberari ere aurpegia irri harekin pintatzera gonbita egiten zioten.
Horixe litzateke hitz gutxitan auzolandegi bat; ilusioen lantegi bat.
Besterik gabe eta berriz ere elkartuko garelakoan agur bero bat.
Aitor Larrinaga Anasagasti
Auzolandegia: Ibi (Alicante)
Lau orduz Zirauntza ibaiaren iturburutik hostoak kentzen eman ondoren gerizpean gaude etzanda solasean, lasai-lasai. Asko kostatzen zait pentsatzea beste aste bat barru denak bananduko garela berriro eta seguru asko ez garela inoiz berriro elkar ikusiko. Araiako auzolandegian egotea gure bizitzaren parentesi hutsa dela dirudi, bat-batean tenperatura jaitsi izan balitz bezala gure bizitza une zoriontsu honetan izoztuta utziz.
Nuria, Maria, Abrahamen… irribarre eta algarak Pabloren argazkietan izoztuta geratuko dira betirako.
Marta, Sandra, Pablo, Beñat eta nik Gazteluan izandako abentura ere, betirako izoztuta egongo da boston oroipenetan.
Zirauntza ibaiko ur-errotan eta Araiako inguruko basoetan egindako lana ere, herritarren oroimenetan, nolabait izoztuta.
Nestle lantegikoek oparitutako izozkiak, jakina, ere; geure gogoetan izoztuta.
Gauez ikusitako izar iheskor hunkigarriak ere, izoztuta.
Elkarrekin Pueblo duerme karta jokora jolasten emandako orduak ere, izoztuta.
Aratz gailurrera ailegatzean sentitutako emozio berezi hori ere, izoztuta.
Angelen eskuetan lanabesetatik berreskuratutako arrabioa ere, izoztuta.
Arratsaldez Kuttuna tabernan hartutako Frapelatto gozo-gozoak ere, izoztuta.
Oier gure taldeko guztiei “kartzelan” geundenean hitzetik hortzera salbatu zigun momentua ere, izoztuta.
Une izoztu hauek guztiek erakusten dute elkarrekin egunero izandako bizipen, gertaera eta ametsak, taldeko kide bakoitzaren parte bat izango direla betirako. Hain azkar lagun bihurtu dugun talde honek ederki demostratu duelako gizakia helburu berdin baterako elkarrekin lan egitean, erraz ahazten ditugula geure arteko kultura, interes, heziketa, erlijio edo maila sozialean izan ditzakegun desberdintasunak. Egia esanda, gure proiektua lortzearren lanean aritzean, jabetu egin gara, azken finean; guztiak garela berdinak.
Leyre Oliver
Campo de trabajo: Araia(Alaba)
A pesar de los pesares, soy optimista
Pienso ahora en los desagradables días que sufrimos al llegar, y los veo tan lejanos. Sucedieron muchas cosas desde entonces. No hay nostalgia. Más bien una especie de rencor. No me refiero al maravilloso grupo que estábamos, ni al precioso lugar, ni al trabajo. Sino a la ausencia de recompensas al duro trabajo como ocio o comida algo menos austera. Sin duda, debidos a la negligencia, incompetencia, e irresponsabilidad del monitor. Inexplicablemente conseguía que todas sus buenas intenciones se convirtieran en un despropósito. Cuánta desilusión e ira al ver que apenas compraba comida. Únicamente quedaban 2 kg de manzanas, 2 kg de peras y una sandía para subsistir 15 personas todo un fin de semana. Encima pretendía que nos pagáramos las excursiones. El clima era de enfado y miseria. Para colmo de la tacañería casi nos obligó a colarnos en el metro. Naturalmente llegamos a sospechar que estafaba dinero de la organización. Sospecha ni infundada, ni confirmada.
Por supuesto me quedo con lo bueno. Tener un enemigo común hizo que nos uniéramos como grupo y que finalmente montáramos una revolución tomando la comunicación como bandera. Todos reunidos, marcando unos objetivos y decidiendo que era mejor. Cogimos las riendas del campo, como si de nuestra propia vida se tratara. Finalmente, tras horas de tiempo libre dedicadas a debates y discusiones, hicieron que nuestro esfuerzo valiera la pena; conseguimos unas condiciones de vida más dignas. Nuestro sentimiento de alianza era impenetrable. La sensación de victoria ante la injusticia, valió por todo el sufrimiento pasado. Las penurias nos habían fortalecido y potenciado a trabajar en equipo. Siempre recordaré la sensación final de cooperación entre todos mediante la movilización frente al despotismo. Y no hay nada que pueda borrarme la sonrisa de satisfacción de la boca, a pesar de los pesares.
Amaia Nazabal.
Campo de trabajo: Teterow III (Germany)
Belgikako hegoaldean dagoen zentro batean pasa ditut abuztuko 3 aste, beste 7 boluntariorekin batera, elbarritasun zerebrala duten gazteekin jolas eta aktibitateak egiten. Pultserak, kamixetak, txotxongiloak, eta beste mila gauza egin ditugu, baina izan dugu denbora aste bukaeretan Belgikako lekuak ere bixitatzeko.
Bertako eguraldiak, Donostiko eguraldiaren antz handia du, hau da, aste oso bat igaro daiteke eguzkia ikusi arte. Beroa egiten du udan, baino euria ere ikus dezakegu maiz.
Behin, zentroko ikastolan geundela, ekaitza hasi zuen, eta bertako gazte asko beldurtuta zeudela, soinu bortitz bat entzun zen. Tximista eta trumoi artean, kazkabarra hasi zuen: golfeko pelotak izango bailiran, 25 gradu egiten zituen udako arratsalde normal batean, kazkabarra. Inoiz ikusitakoa! Ordu bete beranduago, izugarrizko eguzkia eta beroa, zeru guztia oskarbi!
Onartu behar da, Belgikako eguraldia ez dela munduko hoberena, baina garagardoa, ez da batere txarra. Beraien artean oso desberdinak diren garagardo pila bat dituzte, gozoak, garratzak, 9 gradukoak, gradu bateakoak... bariedade handiak dituzte hortan.
Eta janari tipikoa zein den? Patata frijituak, eta gofreak. Txokolatea ere ez dago batere gaizki! Izan ere, Belgikak baditu hainbat gauza interesgarri. Hala ere, jakina da hori: han geunden bitartean, turisten erdiak gaztelaniaz hitz egiten zuten, ta horien artean, askok euskeraz.
Aste bukaerak jai izanik, gauza hauek ikusteko aukera izan dugu, eta auzolandegietan egindako lagunekin disfrutatzeko aukera ikaragarria izan da.
Ainhoa Arrazola Barandiaran
Campo de trabajo: Arthur Regniers (Belgika)
Después de un tren, dos autobuses y una furgoneta… me encontré en un lugar perdido y alejado, un lugar en medio de la nada, un lugar sin nada… o eso pensé en el primer momento, ya que después de mi estancia en ese lugar, me di cuenta de que donde yo no veía nada, había una gran cantidad de cosas. Estaba repleto de cosas, empezando por la magia que desprendía aquel lugar, rodeado de árboles, rocas, ese pequeño riachuelo… y en el medio, nuestra pequeña casita, nuestro hogar, nuestro palacio. 25 personas de 9 nacionalidades diferentes, conviviendo juntos en un lugar tan apartado, era una situación divertida. Desde el minuto uno quisimos comunicarnos, de una forma o de otra acabamos hablando todos juntos, un poco de inglés, alguna palabra inventada y mucho, pero mucho mucho lenguaje corporal.
Quince días repletos de aventuras, repletos de risas, repletos de amigos, repletos de vivencias y experiencias…. Quince días… nuestros quince días. En ellos aprendimos que no hay barrera que valga en cuestiones de amistad y de amor. No hay nada que impida conocer, apreciar, admirar y querer a una persona. Ni la procedencia, ni el lenguaje, ni la cultura, ni el color… nada. Aprendimos a ser humildes, a quitarnos el vestido de los prejuicios y a mirar sin ese velo de alquitrán que nubla nuestras pupilas. Aprendimos a que cada uno es como es y así debe de ser, y que antes de mirar a la piel hay que adentrarse en el corazón. Aprendimos tantas y tantas cosas… Y de este modo creamos esa pequeña familia, esa pequeña familia que fuimos y seremos.
Irene Ruiz Sancho.
Campo de trabajo: Cercado de Rodela – Soto del Real
Lehen egunean elkar ezagutu genuenetik giro ona egon zen. Hasierako urduritasuna laster bihurtu zen poztasun eta zoriontasunean. Ez genuen komunikatzeko arazo handirik izan eta natur ingurune batean askatasunean elkar errespetatuz bizi izan ginen.
Frantsesak, errusiarrak, korearrak, kongotarrak,...Urrunetik etorritako gazte asko zeuden bilduta bizipen aberasgarri bat izateko asmoz. Ingelesez eta frantsesez hitz egiteko hasierako lotsa kenduta, elkarrizketa interesgarriak izan genituen kultura ezberdinei buruz, eta hogei egunetan guztiak hain hurbil egonik elkarbiziz denetarik ikasi genuen.
XIII. Mendeko harrizko harresia gogotsu berreraiki genuen esku batean truelle eta bestean taloche bat genuela, ondoren harrien arteko zuloak kareore likatsuarekin estaliz. Ez da ematen duen bezain erraza kare, hare eta ur kantitate egokiak nahastea! Nahiz eta batzuetan izerditan bukatu, arin igaro ziren laneko orduak eta emaitza eder eta ikusgarria lortu genuen.
Udako egun beroenak igerilekuan eta hondartza txiki bat zeukan laku batean eman genituen. Volleyballean partida bizi eta paregabeak, belar motzaren gainean eta zuhaitzen gerizpean irakurtzea, lakuko ur beroan txantxetan ibiltzea eta herritarrek utzitako txirrinduletan bakoitza bere erritmoan etxera itzultzea dutxa freskoa hartzeko. Hori guztia egun bakarrean egiten genuen, baina ezin dira ahaztu kanoekin pasatutako txirrista arinak, landa inguruan bizitako jaialdia, Le Mans hiriko alde zahar txundigarria edo basoko antzerki landu eta koloretsua.
Porruen belar txarrak kentzen genituen bitartean vojekarovka txiki asko ikusi genituen, hego gorrien gainean puntutxo beltz askorekin. Atseden hartzen genuen baratz biologiko hartan vada fresko edo te bero stakan bat edanez. Barre algara handiak egin genituen tin, tin, tan, tan eta teikouaha pilota irudikariaren jolasekin.
Lanegunetan bonta esanez agurtzen nuen beltzarana goizeko zortzietan, baina beste egun batzuetan hamaiketan esnatu izan nintzen. Mundu osoko plater zoragarri asko dastatzeko aukera izan nuen eta esne eta gazta behien baserri bi bisitatu genituen.
Azken egunean, korearrari komawo esan emandako oparitxoagatik eta emozioz eta nostalgiaz beterik urrundu ginen denak.
Iñigo Sesar Gil
Campo de trabajo: Semur en Vallon (France)
¡Hasta pronto, hurren arte, fins aviat!
Necesito salir de Barcelona y darle una vuelta de tuerca a mi vida este verano.
En esas estaba cuando un amigo me propuso apuntarme a un campo de trabajo. No había ido nunca a ninguno pero nada más explicarme qué eran no lo dudé un instante y me apunté a uno que vi perfecto para mí.
Meses después, con los nervios y la emoción de una niña que va al colegio por primera vez, me presenté en el punto de encuentro. Fueron muchas las ideas y sentimientos que pasaron por mi cabeza en ese momento pero no importaba pues tenía la certeza que iban a ser los quince mejores días de mi vida en mucho tiempo y estaba dispuesta a ponerlo todo de mi parte para que así fuera. Y eso mismo creo que debieron sentir el resto de compañer@s, monitor@s y personas con las que trabajé porque desde entonces fuimos una piña. Éramos como una gran familia, estábamos ahí para lo que hiciese falta: desde echarnos unas risas en los cientos de buenos momentos que compartíamos hasta darnos un abrazo y ayudarnos a secarnos las lágrimas por sentimientos que el campo de trabajo había hecho aflorar de nuevo y que se creían superados. Descubrí que había salido de Barcelona con la idea de intentar aportar algo de mí a los demás y me había encontrado con que recibía muchísimo de personas que hasta nada de tiempo no conocía.
Y ahora estoy aquí, días después de haber vuelto de esta experiencia, con el sentimiento de vacío y soledad de cuando algo que has disfrutado ha acabado, pero con cientos de fotos, videos, números de teléfono, direcciones y promesas de repetir que me aseguran que esto ha sido real y no caerá en el olvido.
Mireia Marcos Lastres.
Campo de trabajo: Lekeitio 2011