irten, irteten

da ad. Norbait (toki batetik) kanpora joan. ◊ Zerbait, egon behar lukeen tokitik kanpora joan. || Toki edo egoera jakin batean egotetik gelditu. || Gertatu.

• irritsu 1
• irritsu 2
• irriz
• irrizale
• irteera
• irten, irteten
• irtenaldi
• irtenarazi, irtenaraz, irtenarazten
• irtenbide
• irtengune
• irtete