Marrazketa adierazpide bat da Maite Mutuberria (Eltzaburu, 1985) ilustratzailearentzat, kontatzeko, komunikatzeko, modu bat. Askotariko lanak egin ditu, bai besteen testuak irudi zoragarriekin osatuz, baita berak idatzitako lanak marraztuz ere; «Lohia» (2018) kasu. 

Ez dio «inoiz» marrazteari utzi Maite Mutuberriak. Eta irribarrez kontatzen du bere ogibidea zein den adierazten duenean beste aldean maiz entzuten dutela erantzun berbera. «A, nik, ordea, ez dakit marrazten». Zein unetan uzten dion haur batek margotzeari, hain modu naturalean, ia instintiboki, ekiten dion marrazketari, zirriborratzeari, misterioa da. Haurtzaroan denok egiten dugu, eta, akaso, hor hasten dira, aldamenekoaren irudiak ikustean, lehenengo lotsak eta espektatibak, besteen marrazkiak norberarenekin alderatzen ditugunean. «Txikitatik konturatu gabe arkatza eta margoak hartzen ditugu, baina hain naturala dena askok utzi egiten dute; uste dut batzuetan ulertzen dugulako marrazteak izan behar duela errepresentazio errealista bat, eta ez barruan duguna askatzeko modua, edo ondo pasatzeko zerbait», aldarrikatu du ilustratzaileak.

Uneotan Gianni Rodadiren “Gramatica de la fantasia” irakurtzen ari da eta ondo ezagutzen duen egilearen hitzak berreskuratzen ditu agian haustura horren arrazoia non egon daitekeen argitzeko. «Berak dio txikiak garenean marrazki bidez askatzen ditugula barruan ditugunak, eta nerabezaroan hitzaren bitartez egiten hasten garela. Izan daiteke».

Oso ikasle ona zen Mutuberria, eta horrek akaso gazte baten gainean helduek jarrita dituzten aurreikuspenak baldintzatu zituen. Margotu eta margotu zebilela, eta hura zuela grina jakinda, Arte Ederrak ikasi beharrean Ikus-entzunezko Komunikazioa ikasi zuen unibertsitatean, behin batxilergo artistikoa amaituta. Aldiz, bide hura utzi zuen Mutuberriak koadernoetan marrazten segitzen zuelako orduz kanpo, edonon.

«Nahita edo nahigabe lortu dut nire lanbidea izatea, eta oso pozik nago horrekin, baina beti ez dut lortu marrazkia askatasunez bizitzea, inolaz ere. Marrazkia zure lana denean zuk ere jartzen diozu zeure buruari presio bat eta oso zaila da batzuetan askatzea. Baita ere ulertzen dudalako nire lana dela funtzionala, komunikatu behar dut; ez da bakarrik askatzea, baizik kontatzea, eta hor izaten ditut ere nire borrokak. Beste batzuetan, ordea, bai, niretzat bakarrik marrazten dut», aitortu du.