Azken bost urteetan idatzi dituen poemak jaso ditu Itxaro Bordak ‘Abaro’ (Balea Zuria) lan berrian. Bilduma hau bizipen askoren babesa da, eta badu eztia, baina era berean bada mundu ikaztu baten lekukotasunaren lekua. Bi polo horien artean gabiltza, idazlearen ustez.

‘Abaro’ hitzak adiera bikoitza du eta anbiguotasun horretan jostari ibili da Itxaro Borda (Baiona, 1959). Abaro bada, batetik, aizolbea, aterpea, babesa. Eta bada, aldi berean, sua hil ondoan hautsa biltzeko erabiltzen den tresna. Eztitasuna eta suntsiketa, horiek dira bere azken poema liburuko bi ardatzak eta aipatu hitzak biak sinbolizatzen ditu. «Bilduma hau da bizipen askoren abaroa eta denbora berean da mundu kaltzinatu edo ikaztu baten lekukotasunaren lekua. Uste dut bi polo horien artean gabiltzala indibidualki zein kolektiboki. Munduak irudi du eztanda handi bat bizitzen duela, ikatz gisa aterako dira eta norbaitek beharko ditu gure hautsak bildu», adierazi zuen aurkezpen ekitaldian, Donostian.

Urte asko, mordoa, igaro dira bere azken poesia bilduma argitaratu zuenetik. 1994. urtea zen ‘Zure hatzaren ez galtzeko’ idatzi zuenean. 2020ko udazken honetan molde berberera itzuli da azken bost urteetan ondutako poesiekin. Bildu egin ditu, eta «nahitara edo inkonszienteki» bi hildo nagusiak landu ditu. Eztia eta ikatza. «Lan hartan bazen oraindik humanitatearen hatza atxikitzeko nahikunde bat, eta hemen hatz hori desagertua bezala ateratzen da. Uste dut poema liburu bakoitza autonomoa dela, ene zenbatgarrena den ez dakit, baina badu inplizituki lotura bat historia batekin», adierazi zuen.

Lehen bilduma plazaratu zuenetik «kasik» 50 urte igaro dira. «‘Bizitza nola badoan. Poemak 1974-1984’ (Maiatz) lanean joan ziren ene poesiagintzako muskila zenbait, gero handitu direnak orain zuhaitz bat bezala bilakatzeko». Hausnartu zuen liburu bakoitzak ez ote dion galdera bati edo krisi une bati erantzuten. Baiezkoan dago Borda. «Eta ‘Abaro’ honek ez dio bere destino honi ihes egiten».