Ahate itsusia, desberdin jaiotzen dena, denek arbuiatzen dute, baserriko animaliek eta baita bere anaiek ere, amak bakarrik defendatzen du. Ahate itsusiak, azkenean, baserritik alde egitea erabakitzen du, eta horrela, bizitzaren metafora gisa, landa irekiko arriskuen eraginpean jartzen da. Azkenik, naturak bere zeregina betetzen du, eta ahate itsusia zisne eder bihurtzen da nekeak eta arriskuak igaro ondoren. Autoestimua berreskuratzen du eta errekonozimendua berehalakoa da.