Departamento de Cultura y Política Lingüística

Premios Literarios Euskadi 2007

Euskal Hiria sutan - Portada

Título: Euskal Hiria sutan
Autor: Xabier Montoia

Editorial: Elkar

Decisión del jurado

Datos referidos a la obra premiada

Ahora. Aquí. Historias que han ocurrido a nuestro alrededor, que están ocurriendo quizás. Compra-venta de drogas, problemas de pareja, corrupciones de políticos o problemas irresolubles entre progenitores y sus hijos e hijas. En esta ciudad vasca, todos los temas son posibles, todos los ambientes tienen su lugar, los diversos tipos de gente tienen su espacio.

Una vez probada su maestría para los cuentos, Xabier Montoia con esta nueva obra realiza un proyecto más ambicioso: con un estilo preciso y exacto, muestra la dimensión de la sociedad, si no en todos sus pormenores, si en sus principales características y circunstancias principales.

Ente las principales cualidades de esta obra se pueden mencionar la enorme inventiva, excelente ambientación, ritmo conseguido y dominio de la técnica. Y por encima de ellos, destacan la perfecta construcción de los personajes y la credibilidad de sus peripecias; ya que también en esta ciudad vasca están encolerizados los corazones siempre afligidos de los seres humanos.


Fragmento

Igandea da, uda bukaerako igandea, eta norabait joan daitezela eskatu dio Susanak senarrari, bazkaldu ondoren. Nekez onartu dio eskaera. Igandeak etxetik irten gabe nahiago senarrak, batez ere futbola atzera hasi denetik. Telebistako partida hasi aurretik itzuliko direla agindu dio Susanak, ordu bateko osteratxoa besterik ez dela izango, kafea nonbaiten eta ibilaldi osasuntsu bat ondoren. Altxatu da senarra azkenean, Susanak agindutakoak beste irtenbiderik uzten ez diola iritzita, albo banatan dituen semeak begira dituela. (…)

Ozta hitz egin dute pasealekura iritsi arte. Hanka luzeak ditu senarrak, eta nahikoa lan du Susanak harekin batera ibiltzen. Alferrik erregutu dio urtetan, pitin bat motelago joan dadila.

Serio hitz egin behar dugu.

Itsasoari begira dago senarra, ezer entzun izan ez balu bezala.

Gutaz hitz egin behar dugu, gaineratu du Susanak, badaezpada ere.

Senarrak berdin jarraitu du.

Utzi egin behar zaitut, Andres. Horrela esan dio, zuzen eta artez, azken egunetan pentsatutako hitz egokiez bat-batean ahaztuta. Senarraren ahotik irten diren hitzak ere ez dira izan Susanak espero zituenak. Oihuen eta orroen ordez, ahots apalez egindako galdera soil bat ahoratu zaio, desenkusan bezala: Noiz?

Ez dakit seguru. Lehenbailehen. (…)

Seguru zaude?

Bai.

Ondorengo isilunea astuna izan da, gogorra, harkaitzen kontra talka egiten duten uhin amorratuek ere pitzatu ez dutena. Harik eta, hura areago eraman ezinik, Susana berriz mintzatu den arte: Maitemindu egin naiz.