Gazteluren lan berriak bere ibilbide artistikoan abiapuntu berri bat irudikatzen du. Biraketa eta bat-bateko aldaketa askoren ondoren -sortzaile orotan normala den bezala-  ahots propioa aurkitzea lortu du. Aldi berean, pinturarako bide berriak irekiz, estilo sendo, ikaragarri eta aldi berean poetiko, kontzeptual, mistiko eta estetikoan. Kanpoko ezertan oinarritu beharrik ez duen estilo propioa, barrutik kanpora ateratzen dena, alderik basati, sakon eta esplikaezinenetik. Eta, nire ustez, horrek egiten du interesgarriago eta aurreikusezinago. Erakusketa honetan pintura ulertzeko modu berri honen hainbat abiapuntu ikus ditzakegu, non pintura bera protagonista bihurtzen den eta lan bakoitza bere kabuz azaltzen den, azalpen-testuen beharrik gabe.

Keinuzko pintura da, zuzena eta, aldi berean, oso landua eta aurrez pentsatua, zirriborro ugaritan ikusten den bezala. Beti bilatzen du obra guztiak elkar lotzea. Itzelak eta sendoak, obra hauek isiltasunez beterik daude. Minimalismorik kontzeptualenetik keinu-pinturarik irmoenera eta zuzenenera iristen dira, baina ikuspegi eta estetika erabat desberdina dute. Urrutitik ezagutzeko eta begirada guztietatik gozatzeko modukoak dira, eta edertasun eta plastikotasun handia dute. Kalitate sendoa eta pinturaren teknika askotarikoen menderatze bikainaren erakusle. 

Lan horiek hainbat bide berri irekitzen dituzte, eta, aldi berean, aukera amaigabeak dituzte, eta ziuraski bide horiek garatzen jarraituko duela. Koadro guztiak elkarren artean kateatu eta konektatzen dira, eta erakusketa hau osotasun bihurtzen da. Marraz eta kolorez osatutako sinfonia bat, koadro batetik bestera jauzi eginarazten diguna musikaltasunez, kolorez, keinu-trazuz, zuzena eta lehergarria, egunkari emozional baten orriak balira bezala. Bere nerbio-sistemarekin eta, aldi berean, ikuslearekin zuzenean konektatzen den bihotz taupada, banaka zein osotasunean goza dezakeena, ez da axolagabe geratuko.

José Julián Bakedano (Zinemagilea, arte kritikaria, idazlea eta Arte Ederren Bilboko Museoko zuzendariorde ohia).