Silvia Omedes (Photographic Social Vision Fundazioa) du erakusketak komisario, eta Isabel Azkarateren Artxiboak egindako dohaintza eskuzabala ospatzen du. Artxiboa 175.000 objektu baino gehiagok osatuta dago, guztira, kontuan hartuta negatiboak eta diapositibak, kamerak, katalogoak nahiz prentsako jatorrizko argitalpenak. Kutxa Fundazioaren Fototeka arduratzen da, gaur egun, haren funtsa zaintzeaz, eta, hala, erakunde horrek bermatuko du haren kontserbazioa, ikerketa eta zabalkundea. 

Kutxa Fundazioak ekoiztutako erakusketa honek ia 300 kopia aurkezten ditu, horietako asko argitaratu gabeak, Isabel Azkaratek 1978tik 2006ra egindakoak. Bere helburu nagusia Euskadiko lehen emakume fotokazetaritzat hartzen den ondarea ezagutzea da. Hala, atzera begirako erakusketa bat antolatu da, zeinaren bidez ikusgarritasuna emango baitzaio irudien kantitateagatik ez ezik haien kalitateagatik zinez oparoa den artxibo bati eta zeinarengandik espero baitugu herritarren nahiz ikertzaileen akuilu izatea, artxibora jo dezaten gure azkenaldiko historiaren bestelako irakurketak eta interpretazioak eratzeko.  

Erakusketa gaikako 7 ataletan antolatuta dago:

Bartzelona

Etapa hartan ezagutu zituen mugimendu artistiko katalaneko zenbait sortzaile, hala nola Fernando Amat, Xavier Mariscaleta Bigas Luna, eta haiek ireki zioten lehen lan profesionalak egiteko bidea. Horien artean aipatzekoak ditu Mater Amantísima filmeko (1980) argazki finkoa (1980) eta New Yorki buruko argazki-erreportajea, Dunia aldizkariarentzat egina, lehen argitalpena eta bere ibilbide profesionalari hasiera eman ziona.

Ameriketako esperientzia

CFIBeko zuzendariaren gomendioei jarraituz, Rochesterrera (New York) aldatu zenIsabel 1980an, Visual Studies Workshops ospetsuetan ikastera, Nathan Lyons irakasle zuela. Beste tailer batzuk egin zituen New Schoolen eta International Center of Photography (ICP) zentroan, eta kaleko argazkilaritzaren generora (street photography) bideratu zuen bere ikaskuntza. Lisette Model argazkilari ezagunak hirian erreportajeak egitera bultzatu zuen.

Tailer haiek jakin-mina areagotu zioten Isabeli, eta kalera irten eta inguruko jendeari behatzera eta erretratatzera eraman zuten. Argazkiak koloretan errebelatzeko teknika eta goma bikromatatuak lantzekoa ikertu zituen, besteak beste. Zalantzarik gabe, New York akuilu ezin hobea izan zen Isabel Azkarateren moduko emakume batentzat, beti izan baitu ezarritako ordena zalantzan jartzeko eta bidean topatzen dituen pertsonen askotariko nortasunetan sakontzeko interesa.

Albistea dokumentatzea

Isabel Azkarate 1981ean itzuli zen Donostiara, enkarguak jaso eta hedabideentzat lan egiteko prest. Tentsio handiko unea bizi zen Euskal Herrian –ETAren eta GALen terrorismoa, euskal industria-sarea suntsitzea, gizarte-gatazka gogorrak eta greba orokorrak, gazteen artean droga hedatzea–, baina aldi berean sortu zen nortasuna eta adierazpen-askatasuna aldarrikatzen zituen kontrakultura sendo bat ere. Testuinguru hartan, 1983 eta 1985 bitartean, La Voz de Euskadi egunkari sortu berrian aritu zen: orotariko gaiei eta albisteei buruzko erreportajeak argitaratu zituen lehen emakumea izan zen, eta bakarra, gizonezko argazkilari askoren artean, lanbidearekiko konpromiso irmoa erakutsiz betiere.

Azkarate Funtsa, Kutxa Fundazioarena orain, euskal egunerokotasuna eta, bereziki, Donostiarena markatu zutenaskotariko gaien eta gertaeren gordailu da, eta, hala, bereziki baliagarria da Euskadiren historia ikertzeko eta zabaltzeko.

1984an, Sendero Luminoso talde terroristaren jarduerari buruzko erreportajea egin zuen Perun, José Usozi lagunduz.

Bizitza Euskadin

Isabel Azkarate Gipuzkoako Foru Aldundiaren argazkilari ofiziala izan zen 1985 eta 2009 bitartean, eta lanbide horri esker aukera izan zuen era askotako ekitaldi, aurkezpen eta inaugurazioetan parte hartzeko, euskal politikarien eta gizarte-bizitzako pertsonaia eragingarrien eskutik, baita Euskadin barrena bidaiatzeko ere.

Aldi berean, argazkilaritza gozamenerako eta bilaketarako bide gisa bizitzeko tarteak bilatu zituen denbora librean. Euskal Herrian barrenako bidaiak eta senide edo lagunekin egindako egonaldiak baliatu izan ditu, bizi osoan zehar, errealitatera eta landako bizitzaren itxurazko patxadara hurbiltzeko. Bidaia horietan, bidean gurutzatu hutsez erakartzen duten pertsonak erretratu ditu, errespetu eta hurbiltasun handiz, betiere.

Zirkua. Mozorro eta artifiziorik gabe

New Yorkeko aldian, Isabelek zirku familiar bat topatu zuen zeinak bidea ireki baitzion ikertzeke zeukan unibertso berri eta iradokitzaile bat ezagutzeko. Interesatzen zitzaiona ez zen zirkuko ikuskizuna bere horretan, ezta protagonisten trebetasun artistikoak ere, baizik eta pertsonaia ezohiko eta arauz kanpokoen galeria berri batera hurbildu ahal izatea.

Gurdi eta orgen artean, atmosfera perfektua aurkitu zuen bere heroi berriei argazkiak ateratzeko; han, beren pertsonaiaz gabetuta zebiltzan unean erretrata zitzan uzten zioten begirada zintzo eta gardeneko artistek.

Horrela, egileak hainbeste miresten zituen izaki egiatiekin aberasten jarraitu zuen bere katalogo bisuala.

Arte eta parte

Azkarateren argazki-funtsean orobat daude euskal kultura garaikideko artista adierazgarrienen erretratuak, eta atzerabegirakora ekarri dira haien arteko irudi intimo eta informaletako batzuk. Artearen zale sutsua eta orotariko ekitaldi artistikoen kontsumitzaile amorratua baita, hurbil-hurbiletik jarraitu du Donostiako bizitza sozial eta kulturala.

Haren artxiboan, tarte zabala du artisten katalogoak; izan ere, hurbileko adiskideak ditu artistak, eta bizitza, erronkak, asteburuak eta konplizitate eta intimitate itzela partekatzen ditu haiekin.

Donostiako Nazioarteko Zinemaldiaren argazkilari ofiziala izan da bi hamarkada baino gehiagoz (1983az geroztik). Testuinguru horretan osatu zuen bere argazki sail adierazgarrienetako bat, azken urteetan aitortza zabala jaso duena: Bette Davis estatubatuar zinemako izarrari ateratako azken erretratuak.

Bizitza bat, bidaia bat