Down España Fundazioak 
GMP Fundazioarekin lankidetzan egindako 'Mujeres con valor' izeneko azterlanak Down sindromea duten emakumeen errealitatea erakusten du, jasaten dituzten diskriminazio-egoerak azpimarratuz eta kolektibo hori ahalduntzeko laguntza-neurriak proposatuz.
Horretarako, azterlanak Down-en sindromea duten emakumeen ezaugarriak aztertzen ditu, eta haien autonomian eta gizarteratzean eragina duten premia espezifikoak deskribatzen ditu. Azterlanaren egileek lau helburu dituzte: Down-en sindromea duten emakumeen ezaugarri soziodemografikoak eta haien parte-hartze soziala deskribatzea, behar dituzten laguntza-premiak ulertzea, diskriminazio-egoerak ikusaraztea eta haien gizarteratzea sustatzeko babes-neurriak proposatzea.
Programa garatzeko, Down-en sindromea duten emakumeek, haien familiek eta haiek artatzen dituzten profesionalek hartu dute parte, eta, osagarri gisa, bigarren mailako iturriak erabili dira, berrikuspen bibliografikotik eta datu estatistikoen azterketatik abiatuta.
Azterlanaren abiapuntua desgaitasuna duten pertsonen eskubideei buruzko arau-esparrua testuinguruan jartzea da. Esparru horretan, desgaitasuna duten emakumeei eragiten dien diskriminazio bikoitza agertzen da, eta emakume horiek diskriminazio intersekzionala jasaten dutela adierazten da. Horren arabera, diskriminazio-eragile desberdinek aldi berean eragiten dute, eta horrek indarkeria-egoera eragiten du. Indarkeria horrek emakumeen bizitzaren hainbat alderdiri eragiten die, eta ondorio garrantzitsuak ditu haien garapen pertsonalean eta ingurunearekin duten harremanean.
Desgaitasuna duten emakumeek genero-indarkeria pairatzeko arrisku handiagoa dute. Datuen arabera, familia barruko indarkeriaren ratioak lau aldiz handiagoak dira desgaitasun intelektuala duten emakumeentzat (Ashraf et al., 2017).
Indarkeria hori hautemateko eta identifikatzeko, garrantzitsua da haren eskubideei eta hari aurre egiteko dauden baliabideei buruzko informazioa izatea. Informazio hori eskuratzeko oztopoen ondorioz, adimen-desgaitasuna duten emakumeak kolektibo bereziki kaltebera bihurtzen dira.
Jarrera paternalistek, adimen-desgaitasuna duten emakumeen infantilizazioak edo osasun-arloko profesionalek desgaitasuna duten emakumeen indarkeria-egoerei buruzko prestakuntzarik ez izateak eragin negatiboa dute indarkeria-egoeren prebentzioan eta lanketan.
Era berean, familiek desgaitasuna duten emakumeekiko eta neskatoekiko duten gehiegizko babesak kolektibo horren osotasuna murrizten duten egoerak eragiten ditu, batez ere sexu- eta ugalketa-osasunari dagokionez.
Adimen-desgaitasuna duten emakumeak gizarteratzearen alde lan egiteko, neurri handi batean, hezkuntza eta lan-merkatuan berdintasun-baldintzetan sartzea bermatu behar dira. Hala ere, 'Adimen-desgaitasuna duten emakumeek laneratze-tasa txarragoak dituzte' txostenak adierazten duen bezala, gizarte-bazterketako, pobreziako eta urritasun indize handietan kokatzen ditu.
Ildo horretan, txostenak proposatzen du genero-ikuspegia txertatzea desgaitasuna duten pertsonentzako enplegua sustatzeko politika eta planetan, eta azpimarratzen du Down-en sindromea duten emakumeak ahaldundu behar direla beren bizi-proiektuari eragiten dioten erabakiak hartzeko orduan.
Azkenik, txostenak kolektibo horren gizarteratzea eta partaidetza soziala bultzatzeko proposamen batzuk zerrendatzen ditu, besteak beste: emakumeei haurtzarotik hitza ematea eragiten dieten gaietan, horretarako behar dituzten laguntzak eskainiz; emakumeei eragiten dieten gaietan haien irizpidea aitortzea eta errespetatzea; informazio eskuragarria eskuratzea edo laneratzeko baliabideak beste eremu batzuetara eramatea, hala nola hezkuntzara, etxebizitzara, gizarte-harremanetara edo autonomia pertsonalera; besteak beste.
Gai honi buruz argibide gehiagorik behar izanez gero, txosten osoa hemen kontsultatu
