Huts Teatroak eta Artedramak “Atzerrian lurra garratz” antzezlana estreinatuko dute ostiralean, hilak 12, Oñatin. Laura Penagos eta Ander Lipus aktoreek eta Amancay Gaztañaga zuzendariak ondu dute.

Zaila da, egungo munduan, artista izatea; zaila da emakumezkoa izatea; eta zaila da, halaber, aukera bila sorterria utzi zuen pertsona bat izatea. Bada, egungo gizarteak (hots, guk) ezartzen dituen zailtasun gehigarri horiei egin behar izan die aurre Laura Penagos kolonbiar jatorriko aktore euskaldunak, eta bere harat-honata da, hain zuzen ere, “Atzerrian lurra garratz” antzezlanaren ernamuina.

Duela hamaika urte iritsi zenetik euskal arte sorkuntzan bere lekua bilatzen ari den kolonbiar antzezlearen bizipen eta kezka pertsonalak gizarteratu, kolektibizatu, egin dituzte, denoi dagozkigunez, Laura Penagosek berak, Ander Lipusek eta Amancay Gaztañagak oholtzaren gainean, herri eta deserriaz, emakume sortzaileen egoeraz, migrazioaz, zaintzaz, kolonizazioaz eta arrazismoaz diharduen lan honetan.

Gaztañagarekin solastatu gara, otsailaren 12an Oñatin aurkeztu eta gero Euskal Herrian barrena hainbat hilabetez ibiliko den obraz.

Nola eduki zenuen proiektuaren berri eta zerk piztu zizun berorretan murgiltzeko ilusioa?

Anderrek komentatu zidan Laura Penagosek bere bizitzari buruzko idatzi batzuk zeuzkala; oraindik ez zegoen ezer eraikita, baina bazegoen Kolonbian atzerriratua izan den Euskal Herriko emakume bati buruzko istorio bat kontatzeko gogoa.

Nik lehendik neukan atzerriratuei buruz hitz egiteko gogoa, eta, neu ere Ekuadorren jaioa naizenez, Hego Ameriketako tematikak pertsonalki ukitzen nau. Horregatik, asko erakarri ninduen proiektuak.

Zein izan zen antzezlanaren protagonistaren ahotsa eraikitzen eta bideratzen parte hartzera bultzatu zintuen bulkada edo arrazoibidea? Zerk uxatu zituen besteri buruz idazteko zilegitasuna?

Kasu honetan, Laura Penagos bera lantaldean egoteak eta prozesu osoa berarekin batera egin ahal izateak. Ni neu, neure kabuz, ez nintzateke inondik inora ausartuko horrelako istorio bat kontatzera, benetan horrelako zerbait bizi duen pertsona bat ekipoan ez balego.

Laura edukitzeak, berarekin batera sortu izanak, eman dit zilegitasun hori, kasu honetan.

Eta gero, nahiz eta guk ez dugun Kolonbiako bizitza bizi eta ez dugun atzerriratu behar izan, obran dauden hainbat eta hainbat gauza bai bizi izan ditugu. Eta alde horretatik ere badago guretik asko, lan honetan.

Informazio osoa iturriaren webgunean irakurri